’t Hofbrouwerijke

I am Jef Goetelen, or simply Brewer Jef. Sounds better, and in a way it just tells you what it’s all about.
Already a decennia ago, we poured our first own-brewed Trappist through the drain. The tasting went oh so well, but the brewing it selve ... , young as we were.
The love for the liquid Gold never fainted, the brewing however I putted on a low ebb.
After a deadly silence of 15 years in 2001 I decided to go to school again and finish the study of brewmaster.
Blood – or is it beer- is thicker than water I would say.
The successive trials did work out well.
We heave a Dutch expression. It was the drop that let’s overflow the bucket - or better – the brewkettle.
I had the chance to experiment in a 200 l vessel from a brewing guild in Mol.
Up at 5 AM and home at 10Pm were quite some long days, even for a hobby.
The thought of brewing closer at home was already playing in the back of my head. And ...
It became very close. The house beside mine. And the full garden became a brewery.
And so the name ’t Hofbrouwerijke was born, sometimes meaning garden brewery, but you can also see it as the brewery serving the royal court (also called “hof” in Flamish).
----------------
Ik ben Jef Goetelen, noem me gerust Jef den Brouwer. Dat bekt wat gemakkelijker en geef toe, het sluit ook wat meer aan bij waar het allemaal om draait.Ondertussen al enkele decennia geleden vloeide er door de afvoer van het labo Biochemie enkele liters zelf gebrouwen trappist weg.We waren jong en we wilden iets proberen. Het proeven lukte goed , maar het brouwen viel wat tegen.
De liefde voor het bier verloor ik niet, maar het brouwen liet ik toch maar eventjes voor wat het was.Na een ijzingwekkende stilte van 15 jaar, besloot ik in 2001 een nieuwe kans te wagen.Professioneel kwam ik in contact met de brouwwereld en ik besloot zelfs om naar de brouwerijschool te gaan.Bloed – of is het bier – kruipt waar het niet gaan kan zeker?
Na het mislukte brouwsel van vijftien jaar eerder, lukte het nu wel. De smaak zat goed. Het was de druppel die de emmer deed overlopen. Of beter de brouwketel. En dan wel in positieve zin.Ik kreeg de kans om via de Molse Bier- en Wijngilde wat te experimenteren gedurende een jaar of twee.’s Morgens om 5 uur vertrekken om pas ’s avonds laat terug te keren. Het was niet altijd gemakkelijk.
In mijn hoofd spookte het toen al langer om dichterbij huis te gaan brouwen.En dat dichterbij werd eigenlijk gewoon mijn eigen hof. Voila!
Ik had meteen zelfs een naam: ’t Hofbrouwerijke!